84 lata temu, 1 września 1939 r., wojska niemieckie bez wypowiedzenia wojny przekroczyły o świcie na całej niemal długości granice Rzeczypospolitej, rozpoczynając tym samym pierwszą kampanię II wojny światowej. Tego dnia, jako pierwsze zaatakowane zostały Wieluń i Westerplatte.
1 września 1939 roku atakiem wojsk III Rzeszy na Polskę rozpoczął się największy konflikt zbrojny w historii– II wojna światowa. Działania wojenne ogarnęły niemal całą Europę, wschodnią i południowo – wschodnią Azję, Afrykę północną, część Bliskiego Wschodu i oceany, a także epizodycznie Amerykę Północną, a nawet Arktykę. Poza większością państw europejskich i ich koloniami w wojnie brały udział także państwa Ameryki Północnej i Południowej oraz Azji. Według różnych szacunków wojna pochłonęła około 50 milionów istnień ludzkich.
1 września 1939 (piątek) o świcie, bez wypowiedzenia wojny i ogłoszenia mobilizacji, wojska niemieckie zgodnie z planem Fall Weiss, uderzyły na Polskę na całej długości polsko-niemieckiej granicy oraz z terytorium Moraw i Słowacji, co spowodowało, iż łączna długość frontu wyniosła ok. 1600 km, stawiając Polskę w niekorzystnym położeniu strategicznym.
O godz. 4.40 niemieckie samoloty zrzuciły pierwsze bomby na Wieluń. Do godz. 14.00 na miasto spadło 380 bomb o łącznej wadze 46 ton. Według różnych źródeł w wyniku ataku Luftwaffe zginęło od 1200 do ponad 2000 osób. W gruzach legło 75 proc. miejskiej zabudowy
Jednak symbolem ataku Niemiec stało się uderzenie na polską składnicę wojskową Westerplatte w Wolnym Mieście Gdańsku, rozpoczęte o godzinie 4.45 strzałami pancernika „Schleswig-Holstein”, który z kurtuazyjną wizytą wpłynął do portu w Gdańsku kilka dni wcześniej.
205 polskich żołnierzy placówki Westerplatte, pod dowództwem mjr. Henryka Sucharskiego i jego zastępcy kpt. Franciszka Dąbrowskiego, zajmujących rejon wyposażony w 5 betonowych wartowni i koszary wojskowe oraz umocnione obiekty polowe, broniło się przez siedem dni przed siłami liczącymi 3,4 tys. żołnierzy niemieckich z kompanii SS-Heimwehr Danzig, kompanii szturmowej piechoty morskiej z pancernika „Schleswig-Holstein”, oddziałów Selbstschutz i batalionu saperów, przy jednoczesnym ostrzale niemieckiej artylerii z rejonu Wisłoujścia, Brzeźna, Nowego Portu, z pancernika „Schleswig-Holstein” oraz atakami powietrznymi eskadry samolotów Stuka.
Westerplatte skapitulowało 7 września o godz. 10.15, przez ten czas było przykładem bohaterstwa i zachęcało do dalszej walki cały kraj.
Symbolicznym wydarzeniem z pierwszych dni wojny była obrona Poczty Polskiej w Gdańsku. Poczta została zdobyta po 14 godzinach zaciekłych walk, a jej obrońcy rozstrzelani. Jednocześnie Albert Forster, ogłoszony dekretem Senatu Wolnego Miasta Gdańska z 23 sierpnia 1939 „głową” Wolnego Miasta ogłosił 1 września 1939 przyłączenie Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy..
Złowieszcze słowo WOJNA, które odmieniano od kilku miesięcy, stało się rzeczywistością. Bomby, pożary, wybuchy granatów, pierwsi zabici, pierwsze zburzone domostwa. Rozpoczął się kilkuletni dramat państwa i społeczeństwa polskiego. Jednostki Wojska Polskiego stawiały zacięty opór najeźdźcy. Największym starciem kampanii była bitwa nad Bzurą, która trwała aż do 22 września. Mimo że zakończyła się klęską, zmusiła Rzeszę Niemiecką do zmiany planu działań i opóźniła kapitulację Warszawy, która nastąpiła 28 września 1939 r. Ostatnie polskie oddziały złożyły broń 6 października 1939 r., jednak niektóre jednostki wojska kontynuowały opór i prowadziły działania przeciwko najeźdźcy. Przykładem jest Oddział Wydzielony Wojska Polskiego pod dowództwem majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, istniejący aż do połowy 1940 r. 17 września 1939 r. o godz. 3.00 w nocy Polskę zaatakował drugi z sąsiadów– Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. W momencie ataku wojsk sowieckich władze Polski dalej przebywały na terytorium kraju, a oddziały wojskowe nadal toczyły walki z Rzeszą Niemiecką. Konieczność stawienia zbrojnego oporu na wschodniej granicy dodatkowo osłabiła Wojsko Polskie i przypieczętowała klęskę w wojnie obronnej 1939 roku. W wyniku bombardowań Rzeszy Niemieckiej już w pierwszych godzinach wojny zginęło wielu cywilów. Niemcy i Rosjanie konsekwentnie realizowali też plan wymordowania polskiej inteligencji. Na ziemiach polskich okupanci rozpoczęli masową eksterminację zamieszkującej je ludności, trwającą do zakończenia II wojny światowej w 1945 r. Rzesza Niemiecka realizowała też program masowej zagłady ludności żydowskiej. Inaczej niż w okupowanych państwach Europy Zachodniej, na terenach okupowanej Polski za pomoc Żydom groziła kara śmierci. Na terenie Związku Sowieckiego Polacy masowo trafiali do więzień oraz byli deportowani. W łagrach zmuszani byli do niewolniczej pracy, przy głodowych racjach żywnościowych, tragicznych warunkach życia i higieny oraz nieustannym narażeniu na niebezpieczeństwo ze strony więźniów kryminalnych. Przegrana wojna obronna Polski 1939 r. nie zakończyła oporu w kraju i za granicą. W kraju powstały struktury największego w okupowanej Europie państwa podziemnego z własnymi siłami zbrojnymi, parlamentem, sądownictwem i tajną edukacją. Wojsko Polskie odrodziło się też we Francji i Wielkiej Brytanii, biorąc udział w walkach na wszystkich europejskich i afrykańskich frontach. Po ataku Rzeszy Niemieckiej na ZSRS 22 czerwca 1941 r. i podpisaniu układu Sikorski-Majski, utworzono Polskie Siły Zbrojne w ZSRR. Polacy przyczynili się w znaczący sposób do zwycięstwa Aliantów i zakończenia II wojny światowej.
Warto obejrzeć filmy historyczne:
https://www.youtube.com/watch?v=bfxjakwdYc4
https://www.youtube.com/watch?v=NNYrYem14Co